ഹൃദയാഴങ്ങളിലേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ -                                                                            കവിതകളാൽ ചുറ്റപ്പെടുന്നു.

കാഴ്ചയിൽ 

കവിതപൂക്കുന്നു

വാക്കുകളിൽ നീ ഞാനും-

ഞാൻ നീയുമാകുന്നു.

അനാഥത്വങ്ങളിൽ-

നോവ് പൊട്ടുന്നു,

മൗനവഴിയിൽ-

വിശപ്പ് രുചിയ്ക്കുന്നു 

നിലാവ് കണ്ട്

ഏകാന്തപ്പെട്ടവന്,

നിഴൽ കണ്ട്-

പ്രണയം പൂക്കുന്നു.

ഓലക്കീറുകൾക്കിടയിലൂടെ

ഒളിച്ചു കയറിയ നിലാവ് 

തിരിച്ചു പോവാനാവാതെ

കൂരയിൽ കുരുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു

കടൽ വിരിയിച്ചൊരു-

കരിമേഘ പക്ഷി

നിലാവിനെ വിഴുങ്ങുന്നു

ഇരുൾ പടരുന്നു.

ജനിമൃതികളുടെ-

സന്ദേഹങ്ങളില്ലാതൊരു-

പുഴ,

മഞ്ഞു മലകളുടെ

ഗർഭപാത്രത്തിൽ നിന്നുറവപൊട്ടി- 

ആർത്ത്പെയ്യുന്നു.

വലത്തോട്ട്  പോരിട്ട്-

മേഞ്ഞ കൂരയുടെ 

നഗ്നതയിലൂടെ

ചോർന്നിറങ്ങുന്ന-

നശിച്ച മഴ.

തൊടിയിൽ,

പടം പൊഴിച്ചപ്രത്യക്ഷമായ-

പാമ്പുകകളുടെ

സാമീപ്യം പോലൊരു  ഭയം,

മനസ്സിൽ കൂട് കെട്ടുന്നു.

വെറ്റയും പുകയിലയും

കുഴഞ്ഞ മണം 

അച്ഛനെ തിരയുന്നു-

നോവ് നിറയുന്നു.

ഓരോ കാഴ്ചയും-

ഓരോ കവിതയാണ്,

മനസ്സിൽ കൊരുക്കുന്ന കാഴ്ചകൾ,

കാണുന്നവന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രമാണ്