അടയാളങ്ങള്‍

കവിതകള്‍,
എന്‍റെ നോവിന്റെ-
വിയര്‍പ്പു ഭാണ്ഡങ്ങള്‍.

ചിറകുകള്‍ കരിഞ്ഞ
ശലഭങ്ങളെ പോലെ,
അരികിലാണെങ്കിലും
പറന്നെത്താന്‍ പറ്റാത്ത
അകലത്തില്‍
ചിതറി തെറിച്ചവര്‍.

എന്‍റെ ഓരോ
കവിതയിലും 
നിന്‍റെ അടയാളങ്ങള്‍
ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ട്,
പൂവായ്...
പുലരിയായ്...
നിലാവായ്...
ചിലപ്പോള്‍
ചില്ലയില്‍ ചേക്കേറാതെ-
അലസ്സമായ് പറക്കുന്ന
പക്ഷികളായ്...

രാത്രിയുടെ ഒടുക്കമീ-
കവിത കുറിക്കുമ്പോള്‍-
ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു,
എന്‍റെ നിശ്വാസങ്ങളുടെ
ഈണം നീയായിരുന്നെന്ന്...

 മഴ നനഞ്ഞ മരങ്ങള്‍

 മഴ നനഞ്ഞ മരങ്ങള്‍
തളിരിടുന്നതു,
വരണ്ട വേനലില്‍ അവ-
അടക്കി വെച്ച ജീവിതമാണ്.

ഭൂമിയിലെ ദു:ഖങ്ങള്‍
ഘനീഭവിപ്പിച്ചാണ് 
ആകാശത്തിലെ -
ഇരുണ്ട മേഘങ്ങള്‍
മഴ പൊഴിക്കുന്നത്

മഴയും നിലാവും
ഒരുപോലെ പെയ്യുന്ന
രാത്രി,
എന്‍റെ തളിരിടാത്ത-
സ്വപ്നങ്ങളില്‍ ഒന്നുമാത്രമാണ്.

മഴ നനഞ്ഞ മരങ്ങളും
ഇരുണ്ട മേഘങ്ങളും
എന്‍റെ ജീവിതമാണ്
പറയുന്നത്...

റെയ്നിക്ക്... 

കരള്‍ പകുത്തു-
നീ
ദാനം നല്‍കിയപ്പോള്
കിനിഞ്ഞതു-
രക്തത്തിന്റെ മണമല്ല -
ഒരു നിശാഗന്ധി പൂവിന്റെ
സുഗന്ധം.

അമ്പത്തിയൊന്നു വെട്ടിനും -
മീതെ പടര്‍ന്നു-
നീ
സുഗന്ധം പരത്തുക.
വെട്ടിയവര്‍,
വെട്ടിന്റെ മേനി-
 പറഞ്ഞവര്‍,
തല കുനിക്കട്ടെ.

രമ‍ പൊറുക്കുക...
നിങ്ങളുടെ വ്യഥ
ഒരു  സുഗന്ധത്തിനും -
തീര്‍ക്കാനാവില്ലല്ലോ .

ആത്മീയതയില്‍
ആത്മരതി നടത്തി-
ആശ്ലേഷിക്കുന്നവര്‍,
റെയ്നിയോടു  ഒരു -
മുത്തം കടം ചോദിക്കുക.
നിങ്ങളുടെ പാപവും -
ഒലിച്ചു  പോകട്ടെ.